[w związku z pytaniami,dodano do opisu 20.05.2019]
POCZĄTKI LUDÓW: EUROPEJCZYCY, SŁOWIANIE. I.
SPIS TREŚCI:
Wstęp
I. Out of Africa. Homo sapiens nie był pierwszy
1. Przyczyny i skutki zlodowaceń
2.Człowiek wyprostowany
3.Homo antecessor
4.„Hobbit” z Flores
5.Człowiek heidelberski
6. Neandertalczyk. Wynalazca kleju
7. Denisowianin
II. Człowiek rozumny. Pierwsze wyjście z Afryki
III. Hekatomba.
IV. Out of Africa w czasach po Toba
V. Katastrofa na Polach Flegrejskich
VI. Ludy staroeuropejskie
1. Człowiek z Cro-Magnon
2. Totem. Walka ze śmiercią
3. Wenus z Czech
4. Obsydian z Melos
5. Na pograniczu z Indoeuropejczykami
6. Magdaleńska studnia
7. Kultura kreswelsko-hamburska
8. Na progu nowego
VII. Taupo
1. Ludzkość po Taupo
2. Indoeuropejczycy
3. Wielki Step
4. Indoeuropejczycy R1a.
5. Indoeuropejczycy R1b
VIII. Ku protosłowiańskim kulturom
1. Nad Bohem i Dniestrem
2. Bałkańska rewolucja
3.Sredny Stog
4. Lendzielski rondel
5. Cucuteni-Trypole
6. Przełom w dziejach – wóz z Bronocic
7. Kultura badeńska – twarzowe popielnice
8. Kultura amfor kulistych.
9. Kultura ceramiki sznurowej
10. Język indoeuropejski
11. Świadectwo Dzielnicy
Podsumowanie
Słownik terminologiczny
Literatura


Fragment książki:

Quote from the book:
„[…] More than 30 years ago, Professor Włodzimierz Szafrański wrote:” It should be emphasized that the first traces of burning corpses of the dead appear in Poland very early, because at the very beginning of the Neolithic […] These are cremation graves in the period Linear Pottery culture [5,600 BC – 4,900 BC] discovered in Targowisko near Bochnia and in Gródek Nadburzański near Hrubieszów. „

At this point digression is necessary, which is developed in the following chapters. So let’s go ahead with the rest of the study.

Current knowledge indicates the location of the first cremation burials in the areas of Denmark and Poland (7030-6940 BC), then within the Archeoclogical culture of Starčevo in the Balkans (from 6200 BC), later in the north Mesopotamia culture of Halaf (from 6100 BC) and Grecja (VI / V thousand BC). This dating is in line with the thesis of Professor P. Underhill on the early appearance of R1a family representatives in the area of ​​the Odra and Wisła rivers. Moreover, the presented chronology indicates the spread of this custom from the Baltic Sea far to the east, to Mesopotamia and Balkan Europe. At the same time, it is known that this custom was not dominant among the heterogeneous population of Corded Ware culture (3200-2200 BC), characterized mainly by derivatives of haplogroup R1a (R1a-M458, R1a-Z280), but also R1b, G2a, I, I2, I1, N1c1. It is difficult to claim that the historical moment is that the reason for the lack of widespread cremation was the scarcity of the tree to the stacks, because the body-burning within Corded Ware culture was present. In this connection, one can risk the hypothesis that at first only part of the population was subject to the burning. In this view, there would be members of the elite (warriors, chiefs) or a group – a strain, of which about 7000-6200 BC. she moved from the Baltic to the Balkans and to northern Mesopotamia (between 7000-6100 BC). This would explain why cremation was not a common practice in the oldest Neolithic cultures of the Balkans and later in the Corded Ware culture. In both cases cremation of the corpse would involve a small community and the solar cult that it develops. The burning of the corpse has the aspect of the total release of the soul by fire, so that it can experience unity with the solar deity as soon as possible (or start life after death in the reincarnation cycle). Professor Włodzimierz Szafrański, referring to the philosopher from Ephesus, saw the issue of becoming accustomed to death according to the following assumption: „The immortal soul enters a mortal body (soma), which becomes her prison, a grave (sema), and then she is mortal, she died and somehow buried. It is only with the moment of the death of a man that the soul comes alive, resurrects and thanks to that immortality becomes what was mortal. ” Such a type of burial in the era of developing solar cult is determined by the rite belief that it is necessary to give the body to the divine Sun so that the soul can go to the other world purified by fire. With time, cremation was accepted by wider circles in the Urnfield culture period (from 1300 BC) to become the dominant form of the funeral rite among the peoples, from which then the Slavs separated. Scientist dealing with the history of religion, Professor Henryk Swienko, stresses that in the Slavs, „the dominant form was burning the dead on piles, collecting ashes into the urns and storing them in earth mounds or burial pits”.

However, how to explain the spread of the custom of burning bodies of deceased people to areas from Iran to India? Based on genetic data, it is known that these areas were conquered by the Aryans in the second millennium BC. Among them, the carriers of haplogroup R1a-Z93 dominated (the others are R2 and J2). The community with haplogroup R1a-Z93, according to prof. P. Underhill, it was isolated around 3800 BC We do not know exactly whether, leading the nomadic lifestyle and at the same time heading more and more to the east, this population had to depart from the cremation of the dead due to the lack of a tree for funeral stacks. It is known, however, that the Aryan Hittites, who according to Professor Piotr Taracha in the second millennium BC. they came to Anatolia from the northern coast of the Black Sea, having made many conquests and after the creation of a powerful state, as its ruler and tribal aristocracy, they cultivated the burning of the bodies of the dead […] „.

—————————————————————————————————–

„[…] Ponad 30 lat temu pisał profesor Włodzimierz Szafrański: „Należy z całym naciskiem podkreślić, że pierwsze ślady palenia zwłok zmarłych pojawiają się w Polsce bardzo wcześnie, bo już na samym początku neolitu […] Są to groby ciałopalne kultury ceramiki wstęgowej rytej [5600 r.p.n.e. – 4900 r.p.n.e.] odkryte w Targowisku pod Bochnią i w Gródku Nadburzańskim pod Hrubieszowem”.

W tym miejscu niezbędna jest dygresja, która znajduje rozwinięcie w następnych rozdziałach. Wyprzedźmy zatem dalszy tok opracowania.

Obecna wiedza wskazuje na umiejscowienie pierwszych pochówków ciałopalnych na terenach Danii i Polski (7030–6940 r. p.n.e.), następnie w obrębie kultur starčevskich na Bałkanach (od 6200 r.p.n.e.), później w północnomezopotamskiej kulturze Halaf (od 6100 r.p.n.e.) i Grecji (VI/V tys. p.n.e.). Datowanie to jest zgodne z tezą prof. P. Underhilla o wczesnym pojawieniu się przedstawicieli rodu R1a na obszarze Odrowiśla. Co więcej, przedstawiona chronologia wskazuje na rozprzestrzenianie tego obyczaju z ziem nadbałtyckich daleko na wschód aż po Mezopotamię i do Europy bałkańskiej. Jednocześnie wiadomo, że obyczaj ten nie był dominujący wśród niejednorodnej ludności kultury ceramiki sznurowej (3200–2200 r.p.n.e.), charakteryzującej się głównie pochodnymi haplogrupy R1a (R1a-M458, R1a-Z280), ale także R1b, G2a, I, I2, I1, N1c1. Trudno o tamtym konkretnym momencie dziejowym twierdzić, że przyczyną braku powszechności kremacji był niedostatek drzewa na stosy, bo jednak ciałopalenie w obrębie kultury sznurowej występowało. W związku z tym można zaryzykować hipotezę, że ciałopaleniu poddawano początkowo jedynie część ludności. W tym ujęciu byliby to członkowie elity (wojownicy, wodzowie) lub też grupa – szczep, której część około 7000–6200 r.p.n.e. przemieściła się znad Bałtyku na Bałkany i do północnej Mezopotamii (między 7000–6100 r.p.n.e.) . Wyjaśniałoby to, dlaczego kremacja nie była powszechną praktyką w najstarszych kulturach neolitycznych Bałkanów oraz później w obrębie kultury ceramiki sznurowej. W obu przypadkach ciałopalenie wiązałoby się z nieliczną społecznością oraz rozwijanym przez nią kultem solarnym. Spalenie zwłok ma aspekt całkowitego uwolnienia duszy przez oczyszczający ogień, by mogła ona jak najszybciej zaznać jedności z bóstwem słonecznym (lub rozpocząć życie po śmierci w cyklu reinkarnacji). Profesor Włodzimierz Szafrański, odwołując się do filozofa z Efezu, widział tu kwestię oswajania się ze śmiercią według następującego założenia: „Nieśmiertelna dusza wstępuje w śmiertelne ciało (soma), które staje się jej więzieniem, grobem (sema), i wtedy jest śmiertelna, umarła i niejako pogrzebana. Dopiero z chwilą śmierci człowieka, dusza ożywa, zmartwychwstaje i dzięki temu nieśmiertelne staje się to, co było śmiertelne”. Taki rodzaj pochówku w dobie rozwijającego się kultu solarnego wyznacza obrzędowe przekonanie o konieczności oddania ciała boskiemu Słońcu po to, aby dusza mogła odejść w zaświaty oczyszczona przez ogień. Z czasem kremacja była przyjmowana przez szersze kręgi, by w okresie kultur popielnicowych (od 1300 r.p.n.e.) stać się formą dominującą obrządku pogrzebowego wśród ludów, z których następnie wyrosła Słowiańszczyzna. Religioznawca, prof. Henryk Swienko, podkreśla, że u Słowian „dominującą formą było spalanie zmarłych na stosach, zbieranie popiołów do urn i przechowywanie ich w kopcach ziemnych (kurhanach) lub w jamach grobowych”.

Jak jednak wyjaśnić rozprzestrzenienie się obyczaju kremacji na obszary od Iranu po Indie? Na podstawie danych genetycznych wiadomo, że obszary te zostały podbite przez Ariów w II tysiącleciu p.n.e. Wśród nich dominowali nosiciele haplogrupy R1a-Z93 (pozostali to R2 oraz J2). Społeczność z haplogrupą R1a-Z93, według prof. P. Underhilla, wyodrębniła się ok. 3800 r.p.n.e. Nie wiemy dokładnie, czy prowadząc koczowniczy tryb życia i jednocześnie kierując się coraz bardziej na wschód, ludność ta musiała odstąpić od kremacji zmarłych ze względu na brak drzewa do stosów pogrzebowych. Wiadomo jednak, że aryjscy Hetyci, którzy według profesora Piotra Tarachy w II tysiącleciu p.n.e. przybyli do Anatolii z obszaru północnych wybrzeży Morza Czarnego, dokonawszy wielu podbojów i po utworzeniu potężnego państwa, jako jego władcy i plemienna arystokracja, kultywowali ciałopalenie zmarłych […]”.

https://www.bellona.pl/aktualnosci

https://ksiegarnia.bellona.pl/?c=ksiazka&bid=9476